Rozmowa zeszła na tematy moralności, etyki i - rzecz jasna - religii. Nieuniknione, jeśli w gronie znajdzie się jeden lub, nie daj Boże, kilkoro absolwentów filozofii. Czasem wystarczy nawet jedna polonistka. Jeśli do tego dorzucić teologa, fizyka i psychologa - mieszanka wybuchowa gotowa.
P. peorował zawzięcie, tłumacząc podstawy etyki. N.z cierpliwością anioła wyjaśniała zawiłości teologii. W ogólnym rozgardziaszu Cytryna zapytała cicho:
- A ten P. to katolik jest?
- Nie - pośpieszył z odpowiedzią Syjam. - To ateista. Ale dobry i mądry człowiek.
- Aha - ze zrozumieniem pokiwała głową Cytryna.
Siła stereotypu?
Tzn stereotyp ateista = amoralny? Oj tak, nadal bardzo popularny. Słowo 'ateista' od razu kojarzy się z siłami zua. : D
OdpowiedzUsuńTo bardzo ciekawa sprawa, bo "wierzący, ale niepraktykujący" znajduje pełne zrozumienie w społeczeństwie, a ateista już nie.
Ja mam na odwrót :) Kompletnie na odwrót :)
OdpowiedzUsuńMam sporo znajomych katolików, ale mimo tego są normalnymi i dobrymi ludźmi ;)
Pytanie: dlaczego stereotypy, będące zazwyczaj bzdurą powtarzaną tak długo, aż wszyscy się do niej przyzwyczają i uznają za prawdę, są takie popularne?
OdpowiedzUsuńA może nie zawsze były bzdurą? U źródła leży pewnie jakaś prawda. Z naciskiem na "jakaś".
OdpowiedzUsuńJakaś prawda. Hm, przyczyna i skutek nie zawsze są oczywiste. Czy stereotypowy wizerunek ateistów powstał przez to, że byli to źli ludzie, czy też byli (są) przedstawiani jako potępieńcy ze względu na bycie ateistami?
OdpowiedzUsuńO tych stereotypach to w ogóle można by długo (że wygodne, że konieczne, że paskudne, że nieuniknione...). O prawdzie można by jeszcze dłużej.
OdpowiedzUsuńDziwią mnie tylko stereotypy zakorzenione u iteligentnych ludzi, którym z reguły obce są aż takie uproszczenia poznawcze.
A tu pytanie - któż jest bez winy? : )
Elu: jestem lepsza - mam nawet znajomych cyklistów! Ale to dobrzy ludzie są. ;)
Z lewej strony scenek czeka "Słoneczne wyróżnienie" :)
OdpowiedzUsuń