No bo jest tak: rano wstaję - i myślę. Taki odruch po prostu, że ten mózg się włącza, z opóźnieniem wprawdzie, ale jednak. No i dobrze, włączony mózg przydaje się, kiedy jadę do pracy, lawirując między remontowanymi uliczkami a pieszymi, którzy z uporem kóz lezą po ścieżkach, choć obok mają chodnik. Żeby chociaż i grację kozic do tego mieli. Gdzie tam.
Dalej: przychodzę do pracy - i myślę. Serio. Wbrew wszelkim pozorom (a czasem i wbrew efektom) zwoje mózgowe mi działają, czasem aż do przegrzania. W wakacje to w pracy myślę nawet podwójnie: za siebie i za praktykantów.
Wracając z pracy - myślę. Z reguły po prostu myślę o tym, o czym zapomniałam pomyśleć w pracy, a powinnam była, ale przypomniało się właśnie teraz, więc trzeba pomyśleć, co tu teraz z fantem zrobić.
Więc chyba nic dziwnego, że wróciwszy do domu już nie myślę, prawda? Za to przypominają mi się wszystkie małe zdziwienia, wszystkie dziwnostki, tym dziwniejsze, że dzielone z pokaźną grupą ludzi, o czym przekonuję się ostatnio codziennie. Na przykład:
- Kiedy w księgarni jest do wyboru kilka przewodników turystycznych, z których wybrać trzeba jeden, to bez wahania ręka sięga po ten najgrubszy. Bo na pewno jest najlepszy.
- Kiedy chce się iść do fryzjera i zrobić rewoluję na głowie, to nie idzie się tam w środku tygodnia (bo przecież nie tak z dnia na dzień/ bo w pracy będą gadać/ bo będą się gapić/ inne). Idzie się w weekend, a najlepiej na urlopie. (Bo wtedy na pewno nie będą gadać/ gapić się/ komentować/ dziwić);
- Kiedy w obcym mieście do wyboru są dwie knajpy, pełna i pusta, wybiera się pełną. Bo na pewno lepsza;
- Kiedy kasjerka krzyknie: "halo! Zapomniała pani reszty!" - to na na pewno dlatego, że wcześniej było się uczciwą i zwróciło się uwagę innej kasjerce w innym sklepie, że za dużo wydała.
Na pewno.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz